Baanbrekers: Dag Bart, waarom ben je mentor geworden bij Baanbrekers? Bart: “Ik heb een fantastische jeugd gehad in een zeer veilige omgeving. Ik groeide op in een middenklasse gezin op Linkeroever in Antwerpen. Door het traject dat ik na mijn jonge jaren aflegde zit ik momenteel in de luxueuze situatie waar ik praktisch me alles kan veroorloven. De mensen rondom mij zeggen dat ik ‘the worst person’ ben om een verjaardagscadeau aan te geven. Ik heb alles al. Waarom ik naast mijn werk nog mentor ben geworden? Enerzijds omdat ik mensen wil helpen en anderzijds omdat ik de mogelijkheden heb. Stel dat al mijn kennissen, familieleden en vrienden aan één grote lange tafel zouden zitten. En stel dat iemand aan de andere kant van de tafel opstaat en zegt: ‘Ik heb een probleem.’ Wel, dan weet heel de tafel, wie mee dat probleem mee gaat oplossen. Eigenlijk is het grappig, en een beetje cynisch, want ook al die mensen hebben alles wat ze nodig hebben. Dat is de reden waarom ik mentor ben geworden: er mogen meer mensen aan tafel schuiven waarvoor ik nog veel kan betekenen.” Wat is je ervaring tot nu toe bij het coachen van de jongeren via Baanbrekers? “Toen ik drie jaar geleden begon als mentor, viel me onmiddellijk op dat niet iedereen aan zo’n tafel kan rechtstaan en kan zeggen: ‘Ik heb een probleem.’ Veel jongeren hebben geen luisterend oor of persoon die een verstandig antwoord kan bieden op hun vragen en noden. Meestal komt dat omdat de mensen rondom die jongeren ook problemen hebben. Sommigen kregen zware traktaties in het leven. Door hun sociale situatie of verkeerde beslissingen moeten ze al vechtend en duwend door het leven.” Wat haal je uit het coaching proces? Wat heb je zelf geleerd van de jongeren? “Ik zou mijn leven kunnen doorbrengen zonder contact te maken met deze jongeren. Maar veel moderne sociologen zijn het erover eens: we moeten meer bruggen bouwen. Begrip begint pas als je iemand leert kennen. Eens gaan wandelen, biljarten of naar de cinema… De jongeren die ik begeleid appreciëren de tijd die we samen doorbrengen. Ze aanvaarden mij zoals ik ben, met mijn goede en slechte kanten en ik doe hetzelfde. Er wordt niet geoordeeld. Ik ben geen hulpverlener, ik ben een vriend. Dat is de essentie. Veel jongeren die ik begeleid hebben weinig echte vriendschappen. Ze leven in een hardere wereld waar het meestal eenzaam is. Op de momenten dat het nodig is wil ik er zijn voor hen als een vriend. Als ze beslissingen moeten nemen kan ik hen advies geven. Want mensen geraken niet plotseling in of uit problemen. Dat gebeurt door een aaneenschakeling van vele kleine slechte beslissingen. Als vriend kan je goede beslissingen helpen maken. Zo bouw je zeer sterke vriendschappen op met die jongeren. En dat is mooi. Het is een cadeau dat je alleen van hen kan krijgen.” Word mentor, buddy en/of vrijwilliger: https://www.baanbrekers.be/